ΤΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ο θαλάσσιος κροκόδειλος της Αυστραλίας, ο οποίος απαντάται και σε άλλα μέρη, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επικίνδυνα από τα 12 είδη κροκοδείλων που υπάρχουν παγκόσμια. Μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 7 μέτρα. Το ανυποψίαστο θήραμα βλέπει τα λαμπερά μάτια πολύ αργά ώστε δεν μπορεί να ξεφύγει από την αιφνιδιαστική επίθεσή του και από τη διαβόητη θανατηφόρα τεχνική του στριφογυρίσματος και του πνιγμού. Εχει επιτεθεί σε θηράματα τόσο μεγάλα όσο τα βουβάλια, τα βοοειδή και τα άλογα καθώς αυτά έσβηναν τη δίψα τους στην άκρη του νερού. Τα είδη πολυτελείας απειλούν την υπαρξή του. Ο αρχαίος μύθος που λέει ότι ο κροκόδειλος χύνει υποκριτικά δάκρυα λύπης για το θύμα του, έχει διασωθεί στο σύγχρονο πολιτισμό με την έκφραση "κροκοδείλια δάκρυα". Αλλά ελάχιστα ανθρώπινα δάκρυα έχουν χυθεί για τον κροκόδειλο. Απεναντίας, αυτό το ερπετό που αγαπάει το νερό έχει κυνηγηθεί ανελέητα για την πολύτιμη δορά του, δηλαδή το δέρμα του. Πολλοί κροκόδειλοι έχουν παρελάσει καμαρωτοί από την πασαρέλα σε κάποια επίδειξη μόδας υψηλής ραπτικής με τη μορφή περιζήτητων δερμάτινων ειδών, επειδή το δέρμα του θαλάσσιου κροκόδειλου θεωρείται από μερικούς το καλύτερο δέρμα στον κόσμο -το πιο μαλακό και το πιο ανθεκτικό που υπάρχει. Το δέρμα του κροκοδείλου αποτελεί ακόμα σύμβολο κοινωνικής θέσης σε πολλά μέρη του κόσμου. Το δέλεαρ των μεγάλων κερδών απείλησε την ύπαρξη του κροκόδειλου στην Αυστραλία. Μεταξύ των ετών 1945 και 1971, σκοτώθηκαν περίπου 113.000 τέτοια ερπετά στο Βόρειο Εδαφος και μόνο. Το κυνήγι κροκοδείλων τέθηκε υπό περιορισμό στις αρχές της δεκαετίας του 1970 για να αποφευχθεί η εξάλειψή τους, και το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1986 αποκαταστάθηκε ο αριθμός εκείνων που βρίσκονταν στο φυσικό τους περιβάλλον. Ο κροκόδειλος δεν απειλείται πλέον με εξαφάνιση στην Αυστραλία, αν και μερικοί υποστηρίζουν ότι εκείνο που απειλείται είναι το φυσικό του περιβάλλον. Επί αιώνες, οι Αβορίγινες της Αυστραλίας εν γνώσει ή εν αγνοία τους προστάτευαν τον πληθυσμό των κροκοδείλων. Ενώ μερικές φυλές ήταν ικανότατοι κυνηγοί κροκοδείλων, άλλες φυλές για θρησκευτικούς λόγους απαγόρευαν το κυνήγι. Στα πρόσφατα χρόνια η εκτροφή κροκοδείλων σε συνδυασμό με την έμφαση που δίνεται στην εκπαίδευση έχει συμβάλει στην προστασία των κροκοδείλων. Είναι πραγματικά φοβερή εμπειρία και αρκετά διαφωτιστική να κρατήσεις για λίγο στο χέρι σου έναν κροκόδειλο 12 μηνών. Το δέρμα της κοιλιάς του είναι εξαιρετικά μαλακό, ενώ οι οστέινες πλάκες της ράχης του σχηματίζουν μια υδροδυναμική πανοπλία. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το δέρμα του είναι τόσο πολύτιμο. Αλλά να είστε προσεκτικοί με το κροκοδειλάκι. Ακόμα και ένας κροκόδειλος 12 μηνών με τα σαγόνια του σταθερά κλεισμένα είναι δυνατός για το μέγεθός του. Τα κροκοδειλάκια που δεν έχουν ακόμα εκκολαφτεί φονάζουν μέσα από το κέλυφός τους και ξαφνικά το σπάνε με τη βοήθεια ενός προσωρινού δοντιού που υπάρχει στην άκρη του μικρού τους ρύγχους. Η προσεκτική παρατήρηση της συμπεριφοράς του κροκοδείλου έχει συντελέσει στην κατάρριψη μερικών μύθων. Επί χρόνια πιστευόταν ότι ο κροκόδειλος παραμονεύει υπομονετικά το θήραμά του μέρες, ή ακόμα και εβδομάδες, προτού του επιτεθεί αναπάντεχα με αστραπιαία ταχύτητα. Ωστόσο, πρόσφατα έχει αποκαλυθφεί ότι οι κροκόδεολοι είναι απλώς επιθετικοί στην επικράτειά τους κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος, στους μουσώνες, ενώ σε άλλη εποχή του χρόνου ο κροκόδειλος μπορεί απλώς να παρακολουθεί το ίδιο ζώο αδιάφορα από απόσταση. Τα σαγόνια του κροκόδειλου είναι πολύ δυνατά.Τα δόντια του είναι σχεδιασμένα για να σφίγγουν μάλλον παρά για να κομματιάζουν. Αν το θύραμα είναι μικρό, το καταπίνει αμάσητο διαγορετικά, το ξεσχίζει και το καταναλώνει κομμάτι κομμάτι. Σε αυτοψίες που έχουν γίνει σε νεκρά ερπετά βρέθηκαν πέτρες στα στομάχια τους. Είτε τις έφαγαν εσκεμμένα είτε όχι, αυτές οι πέτρες πιστεύται ότι χρησιμεύουν σαν έρμα. Συχνά οι κροκόδειλοι κάθονται στις όχθες των ποταμών με τα τεράστια σαγόνια τους ορθάνοιχτα. Οι περισσότεροι ίσως συμπεραίνουν ότι αυτή η στάση δείχνει επιθετικότητα. Απεναντίας, αυτή η στάση επιτρέπει στον κροκόδειλο να προσαρμόζεται στη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Οπως όλα τα ερπετά, οι κροκόδειλοι προσαρμόζουν διαρκώς τη θερμοκρασία του σώματός τους. Το παράξενο είναι ότι παρ όλο που είναι ερπετό, ο κροκόδειλος έχει καρδιά με τέσσερις κοιλίες, όπως έχουν τα θηλαστικά. Ωστόσο, όταν βουτάει στο νερό λαβαίνει χώρα μια αλλαγή, και η καρδιά λειτουργεί σαν να έχει τρείς κοιλίες. Ο θαλάσσιος κροκόδειλος ξεχωρίζει από τον αλλιγάτορα από το πιο στενό ρύγχος του και από τα δόντια τού κάτω σαγονιού του που προεξέχουν όταν τα σαγόνια του είναι κλειστά. Οι πραγματικοί κροκόδειλοι απαντώνται από την Αφρική, όπου ζούν οι νάνοι κροκόδειλοι, μέχρι την Ινδία και από την Ασία μέχρι την Αυστραλία και προτιμούν τις μαγκρόβιες παράκτιες ζώνες και τους τροπικούς υγρότοπους, επειδή φτιάχνουν τις φωλιές τους κοντά στην άκρη του νερού. Το φυσικό μειονέκτημα αυτού του γεγονότος είναι ότι τα νερά των πλημμυρών συχνά πνίγουν πολλά αγέννητα κροκοδειλάκια. Το εκπληκτικό είναι ότι οι κροκόδειλοι γεννιούνται με το δικό τους απόθεμα τροφής. Τρέφονται από το λεκιθικό σάκο που βρίσκεται μέσα στο σώμα τους τις πρώτες λίγες εβδομάδες της ζωής τους. Αλλά γιατί το αποκαλούν μάτια του ποταμού; Επειδή ακόμα και όταν είναι νεογέννητα, τα μικρά τους μάτια λάμπουν κατακόκκινα κάτω από το τεχνικό φώς τη νύχτα. Ενα στρώμα κρυστάλλων πίσω από τον αμφιβληστροειδή αυξάνει τη νυχτερινή όραση και προκαλεί την κόκκινη λάμψη. Πράγματι ο κροκόδειλος είναι ένα ερπετό που κινεί το ενδιαφέρον - αλλά πάντοτε πρέπει να κρατιούνται οι αποστάσεις γιάτι όσες προσπάθειες και αν έγιναν για την εξημέρωση των κροκοδείλων, απέβησαν μάταιες.